serveti fünun dönemi ne demek?

Servet-i Fünun Dönemi

Servet-i Fünun dönemi, Türk edebiyatında 1896-1901 yılları arasında etkili olmuş bir edebiyat akımı ve dönemidir. Bu dönem, II. Abdülhamid'in baskıcı yönetimi altında, sanatçıların bireyselliğe yöneldiği, karamsar ve içe dönük bir atmosferde gelişmiştir.

Temel Özellikleri:

• Estetizm: Güzelliğe ve sanata aşırı önem verme anlayışı belirgindir. Sanat, sanat için ilkesi benimsenmiştir.
• Bireysellik: Toplumsal sorunlardan ziyade bireyin iç dünyası, duyguları ve hayalleri ön plandadır.
• Karamsarlık ve Melankoli: Dönemin siyasi ve sosyal atmosferi sanatçıların eserlerine karamsarlık, melankoli ve kaçış temalarını yansıtmıştır.
• Dil ve Üslup: Ağır ve süslü bir dil kullanılmıştır. Arapça ve Farsça kelimeler yoğun olarak kullanılmış, cümleler uzun ve karmaşıktır.
• Edebi Türler: Roman, hikaye, şiir ve tiyatro alanlarında eserler verilmiştir. Roman ve hikayelerde genellikle İstanbul'daki yüksek tabaka yaşamı anlatılmıştır. Şiirde ise serbest müstezat gibi yeni nazım şekilleri denenmiştir.

Önemli Temsilcileri:

• Tevfik Fikret
• Halit Ziya Uşaklıgil
• Mehmet Rauf
• Cenap Şahabettin
• Hüseyin Cahit Yalçın

Önemli Eserler:

• Mai ve Siyah (Halit Ziya Uşaklıgil)
• Aşk-ı Memnu (Halit Ziya Uşaklıgil)
• Eylül (Mehmet Rauf)
• Elhan-ı Şita (Cenap Şahabettin)

Dönemin Sonu:

Servet-i Fünun dergisinin kapatılması ve Hüseyin Cahit Yalçın'ın Edebiyat ve Hukuk makalesi nedeniyle yaşanan tartışmalar, bu dönemin sona ermesine neden olmuştur. Ancak Servet-i Fünun, Türk edebiyatında batılılaşma hareketinin önemli bir aşaması olmuştur.